zapuściłam swe korzenie

głęboko

na granicy świadomości

światów

twojego i mojego

szukam

w przestrzeni nieistniejącej

na granicy świadomości

znajduję

nie siebie

nie ma nic nie ma świata nie ma życia

nie potrafię nawet o tym napisać

o nicości bez słów - a jednak

żyję życiem, które będzie

które nadejdzie wraz ze wschodem słońca

jesteś moim słońcem powietrzem życiem

puste jest teraz 

czy można mieć więcej czy można dać więcej

gdy widzę tylko twoje oczy wpatrzone we mnie

twoje dłonie szukające moich

i twój zapach - niekończący się dotyk

Cosmic present

szarość nieba i biel ziemi piętrzą się i są razem

i krzyczą, biegną szybciej niż my - niż kolory

władają kosmosem dla niewiedzących nic więcej

są tylko w nas - dla świadomych

Level of dreams

plan naszych marzeń pachnie oceanem, wolnością i słońcem

nie musi zaistnieć, on pachnie - cudowna recepta na przyszłość

zapoznałam się dokładnie z twoją mapą, już prawie się nie gubię

lubię podróżować, błądzenie sprawia mi przyjemność

byle iść, nawet dość powoli

byle mieć kilka marzeń na odległym horyzoncie

The sweetest shine

kolejna słodycz przeplata się przez wargi

miesza się ze słowami

kolejna słodycz wypełnia usta

miesza się z zapachem

kolejna słodycz jest we mnie

przyszła wraz z ciepłem

kolejna słodycz

to wciąż ta sama słodycz

Pastel boxes

kartonowe pudła pastelowe kolory motywy kwiatowe

zapiski wiersze muzyka łzy

szczęścia w nich nie ma

wspomnienia marzenia chwile ulotne

małe radości

kartonowe sentymentalne pudła

są a ich nie ma

szczęścia w nich nie ma

szczęście jest tu

Perfect light

powoli i ponownie, regularnie jak co roku, zaczynam dostrzegać istnienie jesienej chandry

choć ma swój żywot nieco dłuższy niż kalendarzowa jesień - nazwano ją jesienną

zapewne dlatego, że właśnie na początku jesieni zaczyna wszystkich dopadać, a następnie niezwykle męczyć, ustrudniając wykonywanie codziennych najprostrzych czynności

średnio trwa do końca lutego, choć czasem potrafi i dłużej - zahaczając nawet o ostatni tydzień marca

tyle o niej, teraz o mnie

nie jest dobrze, zaczynam czuć jak siedzi mi ona na plecach lub ciągnie za rękę do łóżka

jest szaro, zimno, sennie

gdy wcześnie zapada zmrok, odległe miejsca i kilometry je dzielące wydają się jeszcze bardziej dalekie niż są w rzeczywistości

przytłaczająca codzienność, która mimo wszystko trwa bardzo krótko

potem jest tylko gorzej - długie wieczory i zimne noce

podziwiam ludzi, którzy potrafią dostrzec magię w tym czasie, w tych wieczorach

nawet kolorowe liście na drzewach nie robią na mnie wrażenia, bo ja po prostu ich nie lubię

chciałabym wystraszyć czas jakąś melodią, ale ostatnio niezwykle cicho zrobiło się w moim życiu

cicho i pusto, bo brakuje najważniejszego

zawsze kiedy cię widzę nastaje wiosna, gorące lato, ciepłem pachnące wieczory

zawsze kiedy cię widzę nastaje jasność

już nie mogę się doczekać

Nothing else

czasem jest źle, gdy jedna rzecz przesłania ci wszystkie inne

pozostałe przestają mieć jakiekolwiek znaczenie

nawet to, co miały kiedyś

czasem jest dobrze, gdy jedna rzecz przesłania ci wszystkie inne

bo dobrze wiesz, że warto

Lost everything

naprawdę uważasz za słuszne to, że jesteś tu teraz?

wpatrujesz się w ścianę, przeszukujesz płyty w celu znalezienia jak najsmutniejszej piosenki

chcesz być kimś, kim podobno jesteś w środku, takie twoje prawdziwe ja, zero udawania

jesteś nikim, nie zderzasz się ze światem, ludźmi

twoje uczucia nie istnieją, bo istnieją tylko w twojej głowie

twoje pieniądze, twój dom - są niczym - bo nie są tobą

świata nie ma, a ty dalej siedź w tym pokoju, którego nie ma

niczego nie ma, więc po co to wszystko co jest

Nevermind

sens rozpadł się na drobne kawałki

skruszył w dłoniach

rozsypał po pokoju

osiadł na meblach książkach zeszytach

sens rozpadł się na drobne kawałki

Sea of love

"Na nocnym stoliku stała szklanka z wodą. Podniósł ją. 

- Większość znanych mi kobiet przypomina tę szklankę wody. Ty jesteś morzem."

Jonathan Carroll

Tourist

w szarości nie widzę gdzie biec

błądzę po tunelach własnego umysłu

ślepy zaułek

nic

ciągle to samo przekonanie 

Sweet medicine

pachnącym powietrzem smarujesz przestrzeń ciała

kosztujesz ust komplet kawałków

chłoniesz każdy smak

rodzimy się na nowo na granicy być i nie być

być w sobie i bez siebie 

Hopelessness

kolejne koło całkiem nowe koło zataczam gdzieś na granicy świadomości

nieistotnie biały jest każdy tunel wiodący ku naprawieniu

bezwzględnie zawstydzona szarym dniem płaczę bezradnie

szept ciepło i znów ty

Nightmusic

oddycham 

zatracam się głębiej

nie chcę nic prócz ciebie

nie chcę siebie 

Specific reason

chciałabym do słów bardziej przylegać

piętrzyć swe ciało na górze rozkoszy

silniej dźwięki obejmować
całować

gdy płacz zaczyna swe gody

po wersie do krzyku

ku tobie

Our house

przyszło długo nam czekać na ciemność
cierpliwie wpatrując się sobie w oczy
po zmroku szklą się one bardziej niż zwykle

po zmroku zapalam świece
powietrze nagle staje się gęstsze 
czerwone wino smakuje lepiej niż zwykle

czerwone wino w wysokich szklankach
nie próbuję już ukrywać, udawać
podobasz mi się jeszcze bardziej niż zwykle

podobasz mi się zmieszany z moimi marzeniami
drżę na samą myśl o tobie
twój zapach jest cudowniejszy niż zwykle

twój zapach jest ze mną do końca
ciągle wtulona w twoje ramiona
tej nocy czułam cię bardziej niż zwykle

All your light

w tak cichy wieczór jak ten niebo jest czarne bardziej niż kiedykolwiek wcześniej

dźwięk tlącej się muzyki przepływa przez mój umysł

sprawia iż zastaję w sobie coraz większy bałagan

zastanawiam się

uśmiechnąć się

czy może wybuchnąć płaczem opadając bezsilnie się na łóżko

późna noc

i tęsknię za twoimi dłońmi za zapachem twojej skóry

bezgłośnie magicznie

nie potrafię żyć

Oblivion

Przykro się robi, gdy tylko przypomnę sobie, jak kiedyś pisałam. Jak lały się ze mnie słowa i nie mogłam ich powstrzymać. Ba! Nigdy nie chciałam ich powstrzymywać.
Kocham pisać. Zapisane słowa są piękniejsze. Dużo rozmaitych słów przeplecionych między sobą na białej kartce papieru.
Teraz mi trudniej. Po przerwie znów muszę sobie przypomnieć, jak się pisze, jak brzmią słowa... dużo z nich już nie pamiętam.
I zaglądam na dawnego bloga i nie wierzę: to ja? Skąd miałam w głowie te pomysły!
Trening czyni mistrza. A ja przestałam regularnie trenować.
Ale wracam; po długiej przerwie wracam do tego, co kocham.
Niektórzy może mnie pamiętają z onetu (wiem, trochę ciężko, bo zmieniłam nie tylko adres, ale także nazwę użytkownika). Niektórym z was sama się przyznałam.
Ale ja niektóre z was pamiętam; i miło mi znów spotkać starych znajomych, choć tak jakby w innym świecie. :)

Mouthful

gdzieś pomiędzy brudną muzyką 

a najczystszą poezją -

rodzę się ja

przeklęta przez świat

wysławiona przez boga słów

Limit to your love

Nie mogę znieść, że tak ciebie mało. Jesteś, ale cię nie ma. 

A ja potrzebuję trochę więcej fizyczności, żebyś był po prostu obok - ciało koło ciała.

Lecz ty ciągle biegniesz, uciekasz. I mam wrażenie, że nigdy cię nie złapię. Bo ty nie chcesz tu zostać, a ja nie mogę być tam z tobą.

I tak żyjemy sobie razem... a oddzielnie. I umieram każdego razu, gdy wyjeżdżasz. 

Forever more

Czasami po prostu jest dobrze nie mieć czasu; nie mieć czasu, by usiąść, myśleć, pisać, czytać i słuchać muzyki.

Co za paradoks! Wszystko to zaprawdę kocham i czasem źle mi bez tego obcowania ze sztuką - choć w minimalnym stopniu - w tym moim własnym, osobistym, małym świecie, w mojej własnej artystycznej części życia.

Lecz czasem bywa też tak, że jest mi z nią źle. Bo sztuka zmusza do refleksji, do zadumy nad sobą, swoim życiem i ludźmi, którzy są w nim obecni. I ja nieraz zbyt dużo myślę, i smutno mi się jakoś tak na sercu robi. To wszystko wprowadza mnie w melancholijny stan, a to na dłuższą metę nie zawsze jest pożyteczne. Nie zawsze dobrze wpływa na moje samopoczucie....

Oto jest chwila bez imienia

Gdy w twojej głowie pojawiają się myśli, których sam się boisz; zaczynasz się zastanawiać, co poszło nie tak; co doprowadziło do tego, że owe myśli zaistniały.
Ja szukam. Brudzę. Wszędzie zostawiam swój zapach - niedoszły ślad, bo czasem nawet na niego mnie nie stać. Wycofuję się zbyt szybko, by dłużej o mnie pomyślano. Problem polega na tym, że ja będę myśleć o tym ciągle; dlaczego nie zostałam na dłużej, dlaczego nie pozwoliłam im mnie zapamiętać. I boję się.
Stworzyłam to coś, i po raz setny ruszam tą machiną. Zaczynam pisać, niepierwszy raz i zapewne też nie ostatni. Bo litery płyną w mojej krwi. Gdzieś w okolicach mózgu zaczynają powoli składać się w słowa, następnie w zdania. Niektóre nie zdążają. To z tego powodu może ten cały bałagan w mojej głowie. Bo ja biegnę za szybko i odpoczywam za wolno. Za dużo i za głośno mówię. I nie potrafię przestać.