oszronione wzgórza nieskończoności

bieleje pokój o świcie

natchnione pościelą powietrze zalega nad nami

dziękuję słońcu za cudowność poranka

nie wierzę oczom, gdy cię widzę

mam wiele myśli pędzących ku tobie, dłonie nie do zatrzymania i usta nieśmiałe

mam wspomnień garść i jeszcze więcej marzeń

smak kawy, czekolady, papierosów i twoich ust, zapach oddechu

mam to wszystko i wiele więcej, uczucia niezapisane w słowach

mamy brzegi oceanu

rzucimy się razem w dal szerokiego czasu, który dla nas się nie kończy
pędźmy dalej koleją rozciągnięta między nami
dzielą nas tylko noce niespełnione, łączą sny o wspólnych ramionach nad ranem
koimy odległość rozmową, choć ciągle chciałoby się czuć wspólny oddech
marzną mi usta, gdy cię nie ma w pobliżu

natłok ciebie w mych wersach ułożonych nieporządnie
słowa wyrzucone bez zamysłu

(...) w poezji liczą się ludzie nieszczęśliwi
którzy nie umieją sobie życia prywatnego ułożyć

dziękuję

mam na sobie twój dotyk 

w głowie głos i słowa

całe ciało

zapach ciągle przy mnie

ocieram się o rzeczywistość

wiecznie wpatrzona zamyślona

gdy jestem sama

jestem przy tobie