zniewalasz słowami kruchości ciała, kości nieme, każdy skrawek mej skóry
nie jestem już namacalną istotą, buszującą pośród traw, zapachu obłoków
zaistniała cudowność rozgrzanego nieba, krążącego wokół rozszerzonych źrenic
kołyszę się na granicy świadomości, kąta istnienia i niebytu, myśli ulotnych
tracę przytomność, by nigdy się nie obudzić, by nie wzlecieć, by cię nie opuścić





4 komentarze:

  1. kokaina. 31 grudnia 2013 09:11

    i tak się obudzisz, ale już bez istnienia, bez wiatru.

    OdpowiedzUsuń
  2. kruchescianyszczescia31 grudnia 2013 12:35

    Można opuścić ciało, dusza jednak pozostaje.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ilona10 stycznia 2014 20:16

    tęskniąc w niebycie chce się zapamiętać każdą wspólną chwilę

    życzę Ci w tym nowym roku potoku słów i niekończącej się inspiracji

    OdpowiedzUsuń
  4. kruchescianyszczescia31 marca 2014 10:35

    Kochana, co z Tobą?

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)