oszronione wzgórza nieskończoności
bieleje pokój o świcie
natchnione pościelą powietrze zalega nad nami
dziękuję słońcu za cudowność poranka
nie wierzę oczom, gdy cię widzę




4 komentarze:

  1. Anonimowy30 maja 2013 12:26

    pięknie. fala czułości rozlewa się w sercach.

    OdpowiedzUsuń
  2. Łucja30 maja 2013 18:39

    :) rzeczywiście, przyjemne.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy30 maja 2013 20:52

    "nie wierzę oczom, gdy cię widzę"
    najpiękniejsze

    OdpowiedzUsuń
  4. Alien.30 maja 2013 22:13

    Poranki mogą być jednak cudowne.

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)