Mam namacalny dowód mojej pomyłki, ja żyję...

W jak bardzo pesymistyczny sposób można napisać o czymś (pięknym?) Tak, pięknym. Ludziom ubogim w piękno, owe piękno wydaje się jeszcze piękniejsze… bo chyba jest piękne... W sumie, nie mi oceniać, ja go nie posiadam, to jest chyba powodem tego pesymistycznego wydźwięku. Kto mógłby pomyśleć kiedykolwiek w taki sposób?! Kto mógłby ubrać tą sprawę w takie słowa?! Piszę, ale to już nie to samo co kiedyś. Zaprzestałam robienia wielu rzeczy, które robiłam kiedyś. Jeszcze więcej jest rzeczy, których nigdy nie robiłam, a kiedyś bym chciała. Taki to już los „pasjowego nieudacznika”.

Posiadanie pasji wcale nie jest takie łatwe. Chyba, że się ją naprawdę posiada. Naprawdę – czyli wiesz czego chcesz, twoja pasja może być opisana słowem, twoja pasja istnieje, twoja pasja nie jest trudna do określenia i skategoryzowania. Ona po prostu jest, a ty ją pielęgnujesz, a owa pielęgnacja sprawia ci wielką frajdę. Wtedy jesteś zupełnie pewny słuszności swoich czynów.  I robisz to, nie odkładasz na później, nie wątpisz.

Posiadanie pasji nie jest łatwe, jeśli się jej nie posiada naprawdę. Posiada się ją zaś tymczasowo, czasem jest, czasem jej nie ma. Lub w różny sposób – różne pasje kotłują ci się w głowie. Co wtedy wybrać?! Sam nie wiesz co jest prawdziwe. 

Wtedy zazwyczaj nie wybierasz nic. Lub wybierasz jedną z nich i cieszysz się nią około tygodnia, miesiąca lub roku. Potem o niej zapominasz, już nigdy do niej nie wracasz. Próbujesz nieraz, ale to już nie to samo. Twoja „pasja” się wypaliła, a ty zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie istniała, że jesteś nieudacznikiem, człowiekiem, który nie potrafi w pełni cieszyć się życiem i czerpać z niego radości, jak to robią niektórzy. Uświadamiasz sobie, że połączenie pracy i przyjemności nie istnieje, przynajmniej nie w twoim przypadku. Życie jest ciężkie, a żyć musisz. Radości są chwilowe, a ich owoce w przyszłości – raczej mało realne.